NIEUWSBRIEF JUNI - NOTICIAS JUNHO 2016

In deze nieuwsbrief aandacht voor enkele activiteiten in België. In Acopamec werd de nieuwe broodoven in gebruik gesteld en belangrijk voor de periferie, in Ceifar werd “Casa de Alice” ingehuldigd, een hulpcentrum voor psychologische bijstand. Oxfam Anzegem steunde Acopamec en we laten ook Tamires aan het woord over “25 jaar Acopamec”. Ook alle filmpjes van het skypegebeuren tussen kinderen van Acopamec en Vichte.

Neste boletim temos algumas atividades na Bélgica. Na Acopamec o novo forno da padaria foi colocado em uso. Importante para a periferia, a "Casa de Alice" foi inaugurada no Ceifar, um centro de ajuda para assistência psicológica. Oxfam de Anzegem apoiou Acopamec e Tamires fala sobre “25 anos Acopamec”.

AGENDA

Op 25 juni is er opnieuw Feest in ’t Park,  het jaarlijkse noord-zuid festival in het Minnewaterpark te Brugge. Het volledige programma kan je vinden op:

www.feestintpark.be

CAFE DE 4 SEIZOENEN

Vier keer per jaar brengen we mensen bij elkaar op een mooie locatie in onze Provincie. Bedoeling is elkaar én elkaars projecten te leren kennen in een informele setting. Als daar samenwerkingen met elkaar of met de Provincie van komen zoveel te beter. Maar voor we samenwerken leren we elkaar best beter kennen. En hoe kan dat beter dan tussen pot en pint!

Vrijdag 24 juni van 18.30 tot 22.00 in K-Trolle, Scharestraat te Roeselare. Van 18.30 uur tot 19.30 uur, zijn de drankjes op onze kosten! Wees dus op tijd

Inschrijven: http://www.west-vlaanderen.be/inschrijven/Paginas/20160624_cafe.aspx

NIEUWE BROODOVEN – NOVO FORNO DA PADARIA

Met steun van de provincie West-Vlaanderen en het Pater Roosefonds heeft Acopamec de meer dan 20-jaar oude broodoven kunnen vervangen door een nieuwe moderne versie.

Com o apoio da província de Flandres Ocidental e a Pater Roosefonds o forno da padaria da Acopamec, depois de mais de 20 anos, foi substituído por uma versão moderna.

OXFAM ANZEGEM STEUNT ACOPAMEC

Ieder jaar schenkt Oxfam Wereldwinkel Anzegem het grootste deel van de winst van hun jaarlijks ontbijt af aan een project, door Anzegemnaren gesteund, in de Derde Wereld. Dit jaar was dit Acopamec, het project dat gesteund wordt door de gemeenteschool Beukennoot uit Vichte. De cheque werd op dinsdag 3 mei 2016 aan Karel Demeulemeester, directeur van de Beukennoot, overhandigd.

Oxfam de Anzegem organiza anualmente um café da manhã para ajudar algum projeto no Terceiro Mundo apoiado pelas pessoas de Anzegem. Este ano foi a Acopamec, o projeto que é apoiado pela escola local “De Beukennoot” em Vichte. O cheque foi doado a seu diretor Karel Demeulemeester.

SKYPE MET VICHTE – ALLE FILMPJES VIA DE SCHOOLSITE – TODOS OS FILMES

http://www.vichte-ingooigem.be/#Dansen%20met%20Braziliaanse%20kinderen%20

De filmpjes van de interactie tussen de leerlingen van Acopamec en Vichte kan je bekijken op de site van de school.

Os filmes da interação entre os alunos da Acopamec e a escola em Vichte estão no site da escola.

CASA DE ALICE

Op 19 mei werd tijdens een feestelijke avond “Casa de Alice” ingehuldigd en geopend. Het project “Casa de Alice” is een afdeling voor psychologische bijstand in de instelling Ceifar (www.ceifar.org.br). In de eerste plaats voor de kinderen en jongeren uit Tancredo Neves maar ook voor de omliggende buurten, scholen en instellingen (Cabula, Sussuarana, Mata Escura, Calabetão). Het project kwam tot stand met in het bijzonder de steun van het bisdom Brugge en vele mensen die Ceifar een warm hart toedragen.

No dia 19 de maio aconteceu, durante uma noite festiva, a inauguração da "Casa de Alice". O projeto "Casa de Alice" é um departamento de assistência psicológica na instituição Ceifar (www.ceifar.org.br) . Ele é principalmente para ajudar as crianças e jovens de Tancredo Neves, mas também aos bairros vizinhos, escolas e instituições (Cabula, Sussuarana, Mata Escura, Calabetão). O projeto foi realizado com o apoio da diocese de Bruges.

25 JAAR ACOPAMEC – 25 ANOS ACOPAMEC

In onze reeks “25 jaar Acopamec” laten we Tamires Santana Oliveira aan het woord:

Em nossa série “25 anos Acopamec” temos palavra de Tamires Santana Oliveira.

Ter sido formada por essa instituição foi uma experiência maravilhosa! Tive várias oportunidades e sempre falo que aproveitei o máximo que o pude; mesmo assim, ainda sinto que poderia ter aproveitado muito mais. Foi um aprendizado sobre limites, regras, quais são os meus deveres, quais sãos os meus direitos, como lutar por eles e especialmente, sobre aproveitar as oportunidades.

Hoje eu exerço a função de auxiliar de biblioteca e tento repassar tudo de bom e de positivo que eu adquiri na Acopamec para os educandos que participam das nossas atividades. A biblioteca atende à comunidade com consulta, pesquisa e empréstimo de livros, mas, além disso, desenvolvemos ações de incentivo à leitura com os nossos alunos. Fazemos parte do Setor de Arte e Cultura por isso a nossas atividades também têm a marca do trabalho artístico.

Sem a Acopamec, eu não consigo imaginar como seria minha vida. Talvez tivesse engravidado cedo e não concluiria nem o Ensino Médio. Hoje, eu estou na faculdade, no terceiro semestre de Administração. Moro com minha filha Pérola Victória e com o pai. A minha rotina é, durante o dia, no trabalho da biblioteca e, de noite, na faculdade.

Eu vim morar nas Casas Lares da Acopamec porque minha avó via que aqui era um ambiente bom para a minha educação. Mesmo morando nas Casas Lares, sempre mantive contato com minha família e todo final de semana ia para casa. Eu nunca cortei o laço familiar, e cultivar essa relação foi bom, porque facilitou o meu retorno para casa quando chegou a hora de me desligar do projeto. Foi nesse período que fiz o estágio na Universidade Católica do Salvador. A universidade tinha um programa para os filhos e netos de quem trabalhava na instituição, e como minha avó era funcionária, eu pude participar da seleção. Passei e fiquei dois anos trabalhando como auxiliar de biblioteca. Mesmo em casa e com o trabalho da universidade, não me afastei da Acopamec. A irmã Rafaela também me ligava para saber como eu estava. Foi assim que surgiu o convite para atuar na biblioteca da Acopamec.

Quero que a Acopamec permaneça por mais 25, 25, 25 e milhões de 25 anos. Com certeza, ela éo diferencial dessa comunidade. Bom seria se em cada bairro existisse uma Acopamec: o contexto social seria diferente, a violência seria menor e teríamos mais pessoas incluídas socialmente.

Gevormd zijn door die instelling was een geweldige ervaring! Ik kreeg heel wat kansen en ik moet zeggen, ik heb ze allemaal vastgenomen, zelfs zo dat ik denk dat ik nog meer had moeten doen. Het was een leerschool over grenzen trekken, regels, wat zijn mijn plichten maar ook mijn rechten, hoe te vechten daarvoor maar voooral je kansen grijpen.

Vandaag oefen ik de functie uit van hulpbibliothecaris en probeer al het goede en positieve dat ik in Acopamec leerde door te geven aan de leerlingen die deelnemen aan onze activiteiten. De bibliotheek bedient de gemeenschap met advies, opzoekingswerk en uitlenen van boeken, maar we hebben ook initiatieven ontwikkeld om het lezen aan te moedigen bij onze leerlingen. Wij zijn onderdeel van de afdeling kunst en cultuur, zodat onze activiteiten ook kaderen in het artistiek werk.

Zonder Acopamec kan ik me niet voorstellen hoe mijn leven er zou uitzien. Misschien zou ik al vroeg zwanger zijn en mijn middelbare studies niet afgewerkt hebben. Vandaag volg ik administratie aan de faculteit, in het derde semester. Ik woon samen met mijn dochter Pearl Victoria en haar vader. Mijn routine is ,werken in de bibliotheek tijdens de dag en 's avonds, op de universiteit.

Ik verbleef in de Casas Lar in Acopamec omdat mijn grootmoeder zag dat het een goede plek was voor mijn opvoeding. Ik heb alijtd contact gehouden met mijn familie en ging elk weekend naar huis. Ik heb nooit de familiebanden doorgeknipt en deze realtie onderhouden was goed om mijn terugkeer te vergemakkelijken toen ik de Casas Lar moest verlaten. Het was tijdens deze periode dat ik een stage  maakte aan de Katholieke Universiteit van Salvador. De universiteit had een programma voor de kinderen en kleinkinderen van degenen die werkzaam waren in de instelling, en omdat mijn grootmoeder er funcionaris was, mocht ik deelnemen aan de selectie. Ik slaagde en heb er twee jaar gewerkt als hulpbibliothecaris. Eens thuis en tijdens het werk van de universiteit bleef ik contact houden met Acopamec. Zuster Rafaela belde me vaak om te weten hoe het was met mij. Zo ontstond de uitnodiging om te werken in de bibliotheek Acopamec.

Graag zou ik willen dat Acopamec blijft bestaan voor nog eens 25, 25, 25 en 25 miljoen jaar. Zeker, het maakt het verschil in de gemeenschap. Het zou goed zijn dat er in elke wijk een Acopamec zou zijn, de sociale context zou anders zijn, het geweld kleiner en meer sociale omgang tussen de mensen.